Ważna i świetnie napisana książka, która przypomina o jednej z największych morskich tragedii w historii wojen.
1 maja 1915 roku statek "Lusitania", luksusowy i najszybszy wówczas liniowiec oceaniczny, wypłynął z Nowego Jorku, kierując się do Liverpoolu. Pasażerowie czuli się zaskakująco swobodnie, choć Niemcy ogłosili, że wody wokół Wielkiej Brytanii są strefą wojny, a U-booty od miesięcy polowały na statki na północnym Atlantyku.
Kapitan "Lusitanii" - William Thomas Turner - wierzył głęboko w dżentelmeńskie zasady prowadzenia wojny, które przez ostatni wiek chroniły przed atakami na statki cywilne. Jednakże Niemcy postanowili zmienić reguły gry, a Walther Schwieger, kapitan Unterseeboot-20, nie mógł się doczekać, aby rozpocząć akcję. Gdy U-20 i "Lusitania" zmierzały w kierunku Liverpoolu, wiele różnorodnych czynników - takich jak lekkomyślność załogi i pasażerów, mgła czy pilnie strzeżona tajemnica - doprowadziły do tragedii.
Erik Larson udowadnia, jak bardzo się mylimy, sądząc, że wiemy wszystko na temat tej katastrofy. Narracja, prowadzona na przemian z punktu widzenia myśliwego i zwierzyny, odmalowuje portret Ameryki u szczytu Ery Postępowej i przypomina wiele barwnych postaci, takich jak sławny bostoński księgarz Charles Lauriat, Theodorate Pope, pionierka wśród kobiet-architektów, czy pogrążony w żałobie prezydent - Woodrow Wilson.
